Stedentrip Londen (4) enkele bezienswaardigheden
British Museum
Het British Museum is momenteel één van ‘s werelds meest beroemde musea met een collectie van meer dan 800 miljoen museumstukken. En dan te bedenken dat het museum in 1753 werd gestart met de verzameling van één man, Sir Hans Sloane (1660-1753). Deze Ierse arts, bioloog en verzamelaar liet zijn 80.000 stuks tellende verzameling van boeken, manuscripten, schilderijen en andere curiosa na aan de Britse staat op één voorwaarde: het parlement diende zijn executeurs-testamentair een bedrag van £20.000 te betalen, hetgeen overigens een fractie was van de werkelijke waarde. 
Het parlement accepteerde de eis. Een stichting werd in het leven geroepen om de omvangrijke verzameling te huisvesten en daarmee werd de basis gelegd voor het British Museum, dat in 1659 als ‘s werelds eerste publieke museum openging.
Het British Museum bevat een grote collectie Oud-Egyptische voorwerpen, dankzij de inspanning van vele Britse archeologen in het destijds onder Brits mandaat staande Arabische land. De Egyptische collectie bevat inmiddels meer dan 100.000 objecten. Hiertoe behoren echter niet de grote schatten uit de tombe van Toetanchamon. Hoewel ze in 1922 door een Britse Egyptoloog, Howard Carter (1874-1939), werden ontdekt, bleef de verzameling in Egypte. Een groot aantal van de mooiste stukken was in Londen alleen te zien in 1972, tijdens een reizende tentoonstelling.
Een uiterst belangrijk onderdeel van de Egyptische collectie is de Rosetta-steen. Deze plaat van basalt bevat inscripties van ongeveer 196 voor Chr in 3 verschillende talen: in Egyptische hiëroglyfen, in Egyptisch zogenaamd demotisch schrift en in het Griekse alfabet. Omdat de tekst in alle 3 de talen dezelfde was, vormde de Rosetta-steen de sleutel tot het begrip en de vertaling van de Egyptische hiëroglyfen.
Binnen de collectie van het British Museum blijft de verzameling ‘Elgin Marbles’ de meest omstredene van alles. Van 1801 tot 1812 wist Lord Elgin namelijk met behulp van zijn assistenten bijna de helft van de resterende sculpturen van het Parthenon op de Acropolis van Athene weg te roven. Lord Elgin hield vol, dat hij hiervoor toestemming had van de toenmalige Ottomaanse (Turkse) autoriteiten, maar dat is tot op de dag van vandaag betwist gebleven.
Trafalgar Square
Met de naam van dit plein wordt de grootste overwinning van de Britse marine herdacht, namelijk de Slag van Trafalgar (21 oktober 1805). Het was de belangrijkste zeeslag tijdens de Derde Coalitieoorlog tussen Groot-Brittannië en het Franse keizerrijk van Napoleon. Door het winnen ervan, werden de Britten decennialang de sterkste macht op zee en konden mede hierdoor hun imperium uitbouwen.
Het plein wordt gedomineerd door een 51,5 meter hoge zuil met daarop het beeld van admiraal Horatio Nelson, de opperbevelhebber tijdens de zeeslag. Hij werd door een Franse scherpschutter neergeschoten en stierf tijdens de slag. Aan de voet van de zuil bevinden zich 4 bronzen leeuwen.
Het werk aan Trafalgar Square startte in 1826, maar vorderde traag; het plein werd pas opgeleverd in 1844 en zelfs toen was het eigenlijk nog niet af. Op de 4 hoeken van het plein bevinden zich een aantal opstappen, bedoeld voor beelden. Op de 4e plint zou een beeld van William IV (1765-1637) komen, maar wellicht mede omdat het niet om een populaire koning ging, slaagde men er niet in voldoende geld voor het beeld bij elkaar te krijgen en het kwam er dus niet.
Vrij snel vanaf het begin werd Trafalgar Square een populaire plek om protestdemonstraties te houden. Misschien was dat de reden waarom Scotland Yard in 1926 hier de kleinste politiepost ooit installeerde in een onopvallende, uitgeholde granieten lantaarnpaal. Het is zo klein, dat er net plaats is voor één (staande) agent. Vanuit deze krappe positie moest hij dan door de smalle spleten in het graniet de demonstranten bespioneren en hierover later rapport uitbrengen.
Vele jaren leek het plein te behoren tot de vele duiven, die er op en rondom leefden. Op het hoogtepunt waren er maar liefst 35.000 van deze wilde duiven, die ook nog dagelijks werden gevoerd door het publiek. De overlast van vooral de immense hoeveelheid duivenpoep werd zo groot, dat het als een gevaar voor de volksgezondheid werd beschouwd. Als oplossing werd het voederen van de duiven verboden en tegelijkertijd werd er met getrainde valken in het gebied op de duiven gejaagd om de hoeveelheid in te perken. Het lukte: de meerderheid van de vogels vertrok naar elders.
Ten zuiden van Trafalgar Square ligt Charing Cross. Hier lag het oorspronkelijke middelpunt tussen de (toenmalige) steden Londen en Westminster. Daarom werd het ook beschouwd als het centrum van Londen; een kleine gedenkplaat in het trottoir markeert de precieze plek.
Old en New Scotland Yard
De naam Scotland Yard is wereldberoemd als hoofdkwartier van de Londense Metropolitan Police.
Met Schotland of een ‘yard’ (werf, hof of binnenplaats) heeft het echter niets van doen. De politiedienst is in de loop der jaren al enkele keren verhuisd, maar de naam ‘Scotland Yard’ verwijst nog steeds naar de eerste locatie (nu ook wel ‘Old Scotland Yard’ genoemd). De hoofdingang daarvan lag aan Whitehall, maar de ingang voor het publiek was aan de achterkant en die lag aan een straat genaamd ‘Great Scotland Yard’.
De eerste agenten van deze nieuwe politiedienst werden niet alleen onderbetaald, maar waren ook zeer impopulair onder de bevolking.
Links: 'Old Scotland Yard'.
Niet gekleed in een uniform, maar in kostuum met hoge hoed en alleen bewapend met een houten wapenstok, waren de agenten vaak het doelwit van scheldpartijen en regelmatig ook van vechtersbazen. 
Toen zij echter met succes de welig tierende misdaad in de stad wisten in te dammen, veranderde de publieke opinie en was men blij met hun aanwezigheid.
De politiedienst groeide gestaag van de oorspronkelijke 1.000 agenten in 1829 naar meer dan 13.000 in 1890. Een nieuw hoofdkwartier werd gevonden in twee gebouwen aan de Victoria-kade van de Theems en de dienst werd vanaf die tijd New Scotland Yard genoemd. In 1940 werd een derde en nieuw (hoogbouw) gebouw toegevoegd. Tijdens de bouw ervan vond men een vrouwelijke torso zonder hoofd. Ironisch genoeg en ondanks alle inspanningen is dit één van de mysteries gebleven, die nooit door de dienst kon worden opgelost.
In 1967 verhuisde de dienst (uit bezuinigingsoverwegingen) opnieuw en dit kaar naar een 20 verdiepingen tellend gebouw uit de jaren 1930 op de huidige locatie, tussen Broadway en Victoria Street.
De naam bleef echter 'New Scotland Yard' (en werd niet ‘New New Scotland Yard’).
Rode telefooncel
De tomatenrode publieke telefooncellen waren vroeger een markant punt in de straten van Londen. In de jaren 1930 werden er zo’n 70.000 van in gebruik genomen en deze werden oorspronkelijk als ‘telefoonkiosks’ beschouwd.
Echter, hoge onderhoudskosten en toenemend vandalisme zorgden er voor, dat de typische rode telefooncellen in de loop der jaren werden vervangen door minder opvallende, moderne telefooncellen. Maar ook die zijn inmiddels onnodig geworden en vrijwel allemaal verdwenen door de opkomst en populariteit van de mobiele telefoon.
De overgebleven ‘red phone booths’, die nog hier en daar op het platteland te vinden zijn, worden door de dorpelingen onder meer als ontmoetingsplek of als mini-bibliotheek gebruikt. Verder zijn de overgebleven en overbodig geworden telefooncellen zeer gewilde verzamelaarsobjecten geworden (zeker na onder meer de Harry Potter-boeken en -films, waarin een rode telefooncel een lift naar de tovenaarswereld blijkt te zijn).
Verteld door:
© ZiaRia.
(2018) Foto's: Office.microsoft.com, Pixabay.com, Wikimedia Commons.
Kijk voor andere artikelen en verhalen eventueel ook eens naar:
Stedentrip-Londen-(1)-enkele-bezienswaardigheden
Stedentrip-Londen-(2)-enkele-bezienswaardigheden
Stedentrip-Londen-(3)-enkele-bezienswaardigheden
Stedentrip-Londen-(5)-enkele-bezienswaardigheden
Stedentrip-Londen-(6)-enkele-bezienswaardigheden
Of lees verder op:
https://tallsay.com/ziaria of
https://ziariasblog.wordpress.com/
Ik wil ook weer terug!